•ბრძენთან დიალოგი

ამბავს ვთხრობდი იმისთანას, გამიოცდა ირგვლივ ყველა. ვეუბნები ბევრს ვუყვარვარ ხარხარებენ, ჩემი ცოდვა! არ გავჩერდი გავერიდე, ბრძენი კაცის შარა ვნახე. ზღრუბლს მიმდგარმა შევუძახე, ბრძონო აქ ხარ, შორი ახლო? მივედი და მივესალმე. ვუმბე ჩემი საამბობი, ბრძენო კაცო ბევრს ვუყვარვარ? ბევრიც კი მყავს მადლიერი. სულ მაქებენ, მიცინია, ჩემზე ლოვცით ზე დადიან. ახლა გკითხავ ამ ამბავზე დაცინება რად არგია? დიდხანს იჯდა ბრძენი უმბრად, იოგისგან ხმა არ დაძრა ბოლოს წვერზე ხელი ისვა და დამიწყო ამბის მარცვლა. შვილო ჩემო ბევრს უყვარხარ?! სწორადა ხომ გავიგონე?! ახლა სმენად იყავ ყური, გამიგონე, გამიგონე. სხვა არც მქონდა შარა გზაი, მეც დავუგდე მყისვე ყური, ბრძენი ამობს შვილო ჩემო, დაკარგულ არს სიყვარული. დააკვირდი რათ უყვარხარ? იქნებ შენით სარჩოს ელის. ხელი უნდა დაიხმაროს, შენი მშვენიერი ხელი. აბა ფიქრად ყავ ეს სიტყვა, თუ უცედად არ გაცუდდი, რომ ვერ შეძლო დახმარება, დაგმარხევენ უცებ ურმით. როს შენ გნახონ გასაჭირში, ყურს დაიბერტყს ყველა ვინც კი, ერთხელ მაინც ქვეყანზედ ილოცვიდა შენთვის უწინ. შექება და სიყვარული, ყველას პირად მოისმინე. რა გაიგო ყველა სიტყვა, დაივიწყე, დაივიწყე. და მას შემდენ ბრძენის ნახვით ვლოცულობ და ვხელმძღვანელობ. ვისმენ მუდამ ყველა სიტყვას, თუმცა არც ერთს არ ვიჯერებ. რა მარტივი გახდა მიწა, როცა ასე ვიწყე ყოფა. შეგაქებენ, გაღმერთებენ თქვი რომ ყრუ ხარ ჰოდა მორჩა...